แต่วันนี้...ต้องกลับไปอ่านมันอีกครั้ง เพราะอาการบาดเจ็บ ทำให้เหมือนคนอกหัก รู้สึกสับสนกับความเชื่อมั่นบางอย่างที่ฉันใช้นำทางชีวิต แต่หลังจากที่ได้อ่าน ความเชื่อมั่นก็กลับคืนมา เหมือนได้ไปนั่งฟังครูสอนอีกครั้ง ครูปลอบประโลมให้เราคลายความกังวลใจ และสบายใจ ลุกขึ้นมาตั้งสติใหม่ และเคลียร์ความรู้สึกหม่นหมองออกไป ยังคง "ปักธง" ไว้บนเส้นทางที่ครูสอน ไม่หวั่นไหว ใครไม่ได้มีอุดมการณ์เดียวกัน ก็ปล่อยเขาไป แม้จะเหลือฉันเพียงคนเดียวที่เดินอยู่ ก็ช่างมัน
"มองให้เห็น...ฟังให้ได้ยิน"
(โดย ครูแอ๋ว...อ.อรชุมา ยุทธวงศ์ : ครูสอนการแสดงคนแรกของฉัน ที่เขียนถึงครูใหญ่
อ.สดใส พันธุมโกมล ครูใหญ่ที่ยิ่งใหญ่ของลูกศิษย์ทุกคน : จากหนังสือ "60 ยังแอ๋ว") คัดลอกมาจากลิงก์ของคุณ GPEN ที่พี่สมรักษ์เอามาแชร์ใน facebook...ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
"ครูสอนให้รัก รักชีวิต รักผู้คน ให้ชื่นชมความสำเร็จของผู้อื่น ให้มีศรัทธาต่อเพื่อนมนุษย์ เคารพตัวเอง แต่มีตัวตนน้อยที่สุด
ครูสอนให้บินให้สูง มองให้เห็น ฟังให้ได้ยิน ให้เป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมด รับรู้ให้จบสิ้น แล้วปล่อยวาง อยู่เหนือเหตุการณ์ทั้งปวง จึงจะหยั่งรู้ได้ทุกสิ่ง
กล้าพูด กล้าทำ กล้าเผชิญหน้า ครูสอนให้ฝัน ฝันให้ไกล ให้ค้นหาจนกว่าจะพบ ไม่ปิดกั้น ไม่หยุดนิ่ง ไม่แข่งขัน รางวัลอยู่ที่ความ "ใช่" ของผลงาน รับรู้ได้ด้วยตนเอง คำชม ชื่อเสียง เกียรติยศคือผลพลอยได้
ผ่านมา แล้วผ่านไป ไม่ยึดติด ครูสอนว่าชีวิตเริ่มต้นใหม่ทุกวันไป
มีใจให้กับทุกอย่าง ไม่มีงานใหญ่ ไม่มีงานเล็ก ไม่มีคนใหญ่ ไม่มีคนเล็ก ทุกคนคือคน ทุกงานคืองาน มองทุกอย่างที่เข้ามาเหมือนเป็นครั้งแรกที่ได้พบเห็น จึงจะเป็นผู้สร้างอย่างแท้จริง
ในเรื่องของการแสดง ครูสอนและกำกับให้ค้นหาชีวิตของตัวละครจนกว่าจะพบแก่นแท้ อย่ากำหนดให้เป็นไป แต่ให้ตามรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ตัวละครจะ "บอก" นักแสดงเอง
เวลาครูกำกับ ครูบอกว่า กลืนลงไปให้หมด ย่อยซะ แล้วขี้ออกมา ที่ครูสอนคือหัวใจของการแสวงหา
ใ้ห้เปิดรับความเป็นไปได้ทั้งหมด อย่าปิดกั้น รับเข้าไว้ในตัว ให้ได้ประโยชน์สูงสุด เลือกทิ้งไป รับไว้แต่สิ่งที่ใช่ การเป็นศิษย์ของครูมีค่ายิ่ง ครูสอนเกี่ยวกับชีวิตและครูให้ชีวิต นี่คือครูของฉัน คุณครูที่อยู่ในใจลูกศิษย์ทุกคน"
นักเรียนกราบ...ขอบคุณค่ะคุณครู ^_____________^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น