วันที่เท่าไหร่แล้วไม่ได้นับ หลังจากที่หนีน้ำท่วมจากกรุงเทพมาเปิดฐานบัญชาการชีวิตชั่วคราวที่พัทยา เมืองชายทะเลที่โด่งดังติดอันดับโลก แต่เชื่อมั้ยว่าชีวิตวันๆของฉันวนเวียนอยู่แค่...ห้องพัก - Foodland ห้องพัก - โลตัส ห้องพัก - บิ๊กซี ห้องพัก- ร้านกาแฟ ห้องพัก-ร้านส้มตำ ห้องพัก - ฯลฯ ยกเว้น ห้องพัก-ชายทะเล......ที่ยังคงรอคอยให้ฉันทุ่มตัวไปหา ในขณะที่ฉันทำได้แค่เพียงนั่งมอเตอร์ไซค์ผ่านมองมันตาปริบๆ และฝากข้อความถึงมันว่า...รออีกสักพักนะจ๊ะน้องน้ำทะเล
เพราะภาระหน้าที่การงานที่บีบคั้น บีบรัด จนจัดเวลาไปลั้ลลาสร้างสีสันให้ชีวิตไม่ได้ ส่วนคนที่ลั้ลลาได้ตลอดเวลา และทุกวัน คือลูกสาวที่ว่ายน้ำในสระของที่พักจนตัวดำเป็นเหนี่ยง หันไปเห็นทีไร ตกใจทุกที คิดว่าตัวเองได้เสียกับนิโกร ลูกถึงได้เป็นเช่นนี้ ยังมีแก่ใจถาม ว่าเมื่อไหร่จะไปเล่นน้ำทะเล....ยังดำไม่พอกันชิมิ รอสักครู่ จัดให้แน่นอน
คืนนี้เป็นอีกคืนที่โลกภายนอกครึกครื้นด้วยเสียงพลุ และไฟวิบวับประดับท้องฟ้ายามราตรีของเมืองพัทยา นักท่องเที่ยวและคนพื้นที่ร่วมฉลองในวันลอยกระทง.....ดูข่าวในทีวี ถึงแม่คนไทยหลายคนจะยังคงอยู่ในสภาวะประสบภัยจากน้ำ แต่ยังมีใจออกมาขอขมาพระแม่คงคาเท่าที่จะสามารถทำได้ตามกำลัง แต่ที่เห็นเด่นชัด คือทัศนคติของคนส่วนใหญ่ที่คิดว่า ถึงเวลาแล้วที่ต้องขอขมาพระแม่คงคาอย่างแท้จริง
ยามวิกฤติเราถึงจะมีดวงตาที่มองเห็นกันใช่มั้ยว่า....อะไรคือสิ่งที่ควรทำ และอะไรคือสิ่งที่ควรเป็น
ฉันคนหนึ่งล่ะที่ได้เรียนรู้ว่า เมื่อต้องใช้ชีวิตโดยเอามาแค่ที่จำเป็นจริงๆ ฉันหยิบจับอะไรติดตัวมาบ้าง และเมื่อต้องหาซื้อทีหลัง ฉันคิดว่าฉันต้องการอะไรบ้าง เน้น...ที่ต้องการจริงๆ
-คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก
-โทรศัพท์มือถือและชาร์จเจอร์
-สมุดจดงาน ปากกา ดินสอ
-เสื้อผ้า (ใส่ทำงาน ใส่นอน) รองเท้าแตะ (เอามาจากบ้าน) รองเท้าใส่ออกงาน 1 คู่ (ซื้อทีหลัง)
-กระติกน้ำร้อนต้มน้ำชงกาแฟ (ซื้อทีหลัง)
-ลูกสาว 2 คน (บวกยาสำหรับโรคประจำตัวของลูกสาว เสื้อผ้าของเขา และผ้าห่มประจำตัว)
-แม่
-รถ 1 คัน
-หนังสือนวนิยายแปล (ซื้อทีหลัง เพียบเลยเพราะโปรโมชั่นเหลือเล่มละร้อยถ้าซื้อสามเล่มขึ้นไป...โอย..ใจสั่น)
.....นอกนั้น....ไม่เอาล่ะค่าาาาาาาา
อืม....ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ก็เยอะกว่าบางคนที่ออกมาได้โดยมีเสื้อผ้าติดตัวมาแค่ชุดเดียว
กลับมาเหงาอีกครั้ง....ไม่รู้ทำไม มีอะไรให้ทำก็เยอะ มีเรื่องให้คิดก็แยะ มีคนให้ดูแลก็หลาย แต่สุดท้ายก็อดเหงาไม่ได้อยู่ดี เหมือนมีบางอย่างขาดหายไป และไม่เคยมีใครเติมให้เต็มได้สักที....บางทีวันลอยกระทงปีหน้า ฉันอาจจะนั่งเหงาอยู่ที่ไหนสักแห่ง....สถานที่เปลี่ยนไป แต่ความรู้สึกยังเหมือนเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น