หลายเดือนที่ห่างหายไปจากการเล่าเรื่องในหัวของเจ้าของบล็อก ด้วยภาระหน้าที่อันวุ่นวาย แต่ตัวการสำคัญที่สุดที่ทำให้ห่างเหินจากการเขียนคือ...ไม่มีอะไรในหัวที่พอจะจับเป็นประเด็นมาเขียนเล่าได้ มันเยอะ เลอะเทอะ วุ่นวาย สับสนอีรุงตุงนังไปซะหมด
วันนี้กลับมาอ่านบทความเก่าๆในบล็อกตัวเองอีกครั้ง...อืม...เป็นประวัติศาสตร์ที่น่าสนใจในรอบสองปีของชีวิตผู้หญิงที่ไม่ปกติคนหนึ่งซึ่งพยายามทำตัวและดำเนินชีวิตให้เป็นปกติที่สุด เพราะมีความขัดแย้ง มันจึงเป็นเรื่องเป็นราวมาให้เขียนเล่า ถ้าเป็นคนอื่น ก็คงจะมองว่า...ไม่ใช่เรื่อง แต่สำหรับฉัน...โคตรเป็นเรื่องเลย
ความขัดแย้งบางอย่างก็หาทางออกให้กับมันได้ แต่บางอย่างก็ทำไม่ได้ ทำได้ดีที่สุดคือ...อยู่กับมันอย่างปกติที่สุด ทุกข์มั้ย...โคตรทุกข์ แล้วทำไง...ก็ทุกข์ไง แต่ไม่ใส่ใจ สะบัดบ็อบใส่ รอเวลา....เวลาที่เหมาะสมที่อะไรๆคงคลี่คลายไปเองได้ พูดภาษาบ้านๆคือ....จนกว่าจะหมดเวรหมดกรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น