แวบแรกของความคิด ฉันถามตัวเองว่า "เคยเบื่อมั้ย" ไม่นะ แต่โคตรเบื่อถึงขั้นเซ็งไปเลยล่ะ สมองรีบประมวลความคิดต่อไป เพื่อตอบคำถาม "ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่รีบกำจัดความคิดนั้นทิ้งไป แล้วเดินหน้าอยู่กับสิ่งที่ทำให้ตัวเองเบื่อและเซ็งต่อไปให้ได้ ให้เสร็จ ให้จบ!!!" แต่ฉันไม่ได้ตอบพี่ที่เคารพไปอย่างนั้น
ฉันตอบพี่เขาไปว่า "ไปดูหนังพี่" และ "ขับรถไปไหนก็ได้เรื่อยเปื่อยพี่" และ "นอนพี่"....ฉันไม่ได้พูดโกหก ฉันทำสิ่งเหล่านี้จริงๆ แต่ไม่ได้ทำตอนที่เบื่อ แต่ทำหลังจากที่ผ่านอารมณ์เบื่อมาแล้ว เหมือนกับการปลดปล่อย และให้รางวัลตัวเอง เข้าทำนอง "ซะหน่อย" นี่ถ้าโสดๆ มันคงไม่ใช่แค่การเดินเข้าโรงหนังคนเดียว หรือขับรถไปเที่ยว...แต่คงแบกกระเป๋าสะพายเป้ ออกเดินทางไปที่ไหนสักแห่งสักพัก แต่บางทีการพูดสิ่งที่ตัวเองคิดไปจริงๆ...อาจจะไม่ใช่ทุกคนที่เข้าใจ
การแก้ปััญหาและหาทางออกของคน มันไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่เหมือนกันคือทุกคนต้องประสบภาวะเบื่อ เซ็ง ท้อแท้มาด้วยกันทั้งนั้น บางคนก็ก้าวข้ามมาได้แบบสบายๆ เพราะรู้จักวิธีจัดการปัญหาและอารมณ์ตัวเอง บางคนกลับผ่านไปได้อย่างยากลำบาก และบางคนยังหลงเวียนวนอยู่ในนั้น โดยไม่มีทีท่าว่าเมื่อไหร่ถึงจะหายดี
ฉันยังเป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา ที่บางครั้งก็ตกเป็นเหยื่ออารมณ์ ทำให้ตัวเองจ่อมจม ซึมเศร้า หม่นหมองได้....แต่คงในชั่วเวลาที่ไม่นานนัก เพราะชีวิตประจำวันล้วนมีหน้าที่และความรับผิดชอบรออยู่มากมายก่ายกอง จนแทบไม่เหลือเวลาและพื้นที่ให้ตัวเองได้ดราม่าสักเท่าไหร่ นานๆเข้ามันก็กลายเป็นความเคยชิน อยากจะตอบคำถามพี่ที่เคารพไปว่า "หนูเบื่อไม่ได้พี่" และก็อดพูดกับตัวเองไม่ได้ว่า "เบื่อๆบ้างก็ได้นะ จะได้ไม่ลืม ว่าแกเป็นสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่เรียกว่าคน"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น