วันพฤหัสบดีที่ 30 ธันวาคม 2553
เข้าข่ายอันตรายถ้านักเขียนไม่มีอะไรจะให้เขียนถึง เขียนได้สองคำกด delete เขียนไปต่ออีกสองประโยคกด delete ทุกอย่างหายไป ไร้ร่องรอยทิ้งไว้ หน้าจอขาวสะอาด ว่างเปล่า...แต่ชีวิตมันไม่ใช่พื้นที่ว่างบนหน้าจอ ไม่สามารถ delete ตัวอักษรที่จารจำลงไปแล้วได้ขาวสะอาด มันยังทิ้งร่องรอยบางอย่างเอาไว้เสมอ แต่ชีวิตมันส่งผลให้หน้าจอคอมพิวเตอร์ว่างเปล่าได้อย่างเหลือเชื่อ ถ้าร่องรอยของมันสั่นสะเทือนต่อมความคิด จนทำให้ติดขัดและ...ไม่รู้จะเขียนอะไร
งั้นก็เขียนถึงไอ้ความที่ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรนี่แหละ มันเกิดจาก
1. ความเซื่องซึมเข้าเกาะกิน ทั้งๆที่คอนเซ็ปท์ปีหน้าจะต้องร่าเริงท้าแดดลม แต่มันยังไม่สิ้นปี ไม่เป็นไร ปล่อยมันไปก่อน กินให้หนำใจ อยากกินอะไร หัวใจ สมอง ตับ ม้าม ไส้ติ่ง กินไปกินให้อิ่มนะเิมิง แต่พอขึ้นปีใหม่เมื่อไหร่ ฉันจะสลัด สลัด สลัด สะบัด สะบัด รู้จักป่ะเพลงของมอส ปฏิภาณ...ร้องได้แค่นี้แหละ ที่เหลือไปหาดูใน youtube
2. ความไม่มั่นใจ ความ self ลดลงไปกว่าครึ่ง หลังจากร่วมรายการ "จุดเปลี่ยน" รายการดีที่อยู่ในจอได้ไม่นาน เหมือนตัวเอง...พยายามทำทุกอย่างให้ออกมาดี แต่มันอยู่ได้ไม่นาน เพราะคนดูไม่เก็ทประเด็น เป็นอันปิดฉาก ลาจอ รอ create รายการใหม่ที่ต้องไฉไลกว่าเดิมและบันเทิงกว่าที่เคยเป็น ไม่งั้นเรทติ้งตกเป็นเหตุให้ลาจอได้ง่ายๆอีกครั้ง...แปลว่า หาผัวใหม่ที่ลงตัวดีกว่าเดิม...ฮา (มั้ย?) ล้อเล่น แปลว่า กำลังอยู่บนเส้นทางใหม่ อะไรๆก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง ความชัดเจนยังมองไม่เห็น ไปแบบสุ่มๆ แต่ในความไม่มั่นใจกลับมั่นใจมากๆว่า ยังไงก็ไม่หันหลังกลับ เพราะเลยยูเทิร์นมาไกล เสียเวลาย้อน ^^
คิดไม่ออกแล้ว บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรจะเขียนจริงๆ
ป.ล. ก็เลยกลับไปเขียนบทละครที่กำลังรอให้เขียนให้เสร็จก่อนเปิดปีใหม่ ใครบอกว่าไม่มีอะไรจะให้เขียน สะตอจริง ^_-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น